Prasa – SamaYoon

Oto Afryka!

Recenzja płyty Mamadou & SamaYoon – „Umbada”

Mamadou Diouf, senegalski muzyk od 30 lat mieszkający w Polsce, już dawno temu dał się poznać, choćby dzięki swoim występom z Voo Voo czy z zespołem Tam Tam Project. Bywał perkusjonistą, recytował swoje wiersze. A jednak tak naprawdę dopiero teraz odkrywamy Mamadou wokalistę, frontmana zespołu, mistrza muzycznej ceremonii. Płyta „Umbada” nawet dla dobrych znajomych Mamadou jest niespodzianką, bo znany z melorecytacji subtelny głos zamienia się tutaj w głęboki, dynamiczny wokal znakomicie korespondujący z bębnami, dęciakami i klawiszami. Piosenki śpiewane są w języku wolof, ale coś musi być w brzmieniu tej afrykańskiej mowy, że na jakimś piętrze abstrakcji, kiedy dajemy się ponieść muzyce, nagle rozumiemy i sens tekstu.

Mirosław Pęczak, [ polityka.pl ]

IX edycja Festiwalu Kultur Świata

Muzyczna podróż dookoła świata

(…)

Tuż po nim prawdziwe show zaprezentowali Mamadou Diouf i Sama Yoon. Mamadou wszystkie piosenki śpiewał w swoim ojczystym języku wolof i próbował nieco nauczyć go publikę, co okazało się nie takie proste. Słuchacze mogli ponadto dowiedzieć się o tradycjach panujących w Senegalu, m.in. o dziękowaniu matce za dziewięć miesięcy noszenia dziecka pod sercem czy o tym, że w starych wierzeniach utarte jest przekonanie, że jeśli ktoś choruje, spowodowane jest to na pewno złośliwym urokiem rzuconym przez kogoś innego. Większość myśli, że muzyka afrykańska to tylko rytm. A przecież Afryka to kraj kołysanek, nasze mamy musiały jakoś nas uspokajać, żeby móc pracować nosząc nas na plecach – mówił Mamadou. Podobnie piosenkom, które prezentował z zespołem, nie brakowało melodyjności. Muzyka transowa z elementami afrobeatu i orientalnych dźwięków, z klawiszami, saksofonem i bogactwem instrumentów perkusyjnych spodobała się słuchaczom na tyle, że znów pojawili się tancerze pod samą sceną i w bocznych nawach.

Cały tekst [ wyborcza.pl ]